Żeńskie dzieciobójstwo (ang. female gendercide) – umyślne zabijanie noworodków płci żeńskiej.
Przyczyny tego zjawiska to m.in. niski status kobiet w społeczeństwach patriarchalnych i przekonanie, że rodzina potrzebuje synów, bo córki nie zapewnią rodzicom utrzymania i statusu (np. tradycja posagu ilustruje tradycyjne patriarchalne podejście do kobiety jako osoby o niskiej ekonomicznej wartości, do której rodzice muszą „dopłacić”). Zjawisko historycznie występowało w wielu kulturach i znane jest w społeczeństwach prehistorycznych kultur łowieckich. Zjawisko żeńskiego dzieciobójstwa nasiliło się w drugiej połowie XX wieku, gdy technologia aborcji selektywnej rozprzestrzeniła się w biednych krajach z niskim statusem kobiet. W ostatnich dekadach problem żeńskiego dzieciobójstwa doprowadził do niedoboru kobiet w kilku państwach azjatyckich, w tym Chinach i Indii.
W 1990 roku Amartya Sen pisząc w „The New York Review of Books” oszacował, że w Azji jest 100 milionów mniej kobiet, niż można się było spodziewać, i że ta liczba „zaginionych” kobiet „opowiada nam straszną historię nierówności i zaniedbania prowadzące do nadmiernej śmiertelności kobiet”. Początkowo sugestia Sena dotycząca uprzedzeń płciowych została zakwestionowana i sugerowano, że zapalenie wątroby typu B było przyczyną zmiany naturalnego stosunku płci. Jednak obecnie powszechnie przyjmuje się, że światowy deficyt kobiet wynika z aborcji zależnych od płci, dzieciobójstwa i zaniedbania.