Branka (łac. Raptus puellae "porwanie dziewicy") – słowo branka pierwotnie oznaczało kobietę uprowadzoną siłą w celu zamążpójścia. Był to zwyczaj popularny w starożytnej Grecji, a później w imperium osmańskim.
Niejednokrotnie toczono nawet pojedynki o „zdobycz” wojenną. Adam Mickiewicz tak pisał o brankach: Bo nad wszystkich ziem branki milsze Laszki kochanki – fragment Trzech Budrysów.
W prawodawstwie staropolskim w jednym z czterech artykułów grodzkich porwanie zostało uznane za zbrodnię karaną śmiercią.
Potocznie brankami nazywano też kobiety uprowadzane przez Tatarów w jasyr.