Diatermia (z gr. dia, czyli „przez”, oraz thérme, czyli „ciepło”) − zabieg fizykoterapeutyczny polegający na miejscowym nagrzewaniu tkanek pod wpływem silnego pola elektromagnetycznego, co przyczynia się do rozluźnienia mięśni i łagodzi odczucia bólu.
W diatermii terapeutycznej stosowanej w rehabilitacji stosuje się pola magnetyczne lub elektryczne o częstotliwości 2,45–27,12 MHz i mocy kilkuset watów. W tej kategorii wyróżnia się dwa rodzaje diatermii:
- diatermię kondensatorową (pojemnościową) – do nagrzewania stosuje się pole elektromagnetyczne, z dominacją pola elektrycznego, nagrzewające tkanki płytko położone, głównie skórę i tkankę tłuszczową
- diatermię indukcyjną – do nagrzewania stosuje się pole elektromagnetyczne, z dominacją pola magnetycznego, wnikające głęboko w ciało i wywołujące prądy wirowe, które nagrzewają mięśnie.
Wyróżnia się też diatermię chirurgiczną, w której do cięcia i koagulacji tkanek stosuje się elektrokauter.
Bibliografia
- Anna Janas, Daniel Olszewski: Diatermia chirurgiczna, Magazyn Stomatologiczny nr 4/2006 [dostęp 24.06.2008]
- Principles of Electrosurgery. valleylab.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-30)]. [dostęp 24.06.2008] (ang.)
- Youngson R., Collins; Słownik Encyklopedyczny; Medycyna, RTW, 1997 ISBN 83-86822-53-8
