Мы используем файлы cookie.
Продолжая использовать сайт, вы даете свое согласие на работу с этими файлами.

Enalapryl

Подписчиков: 0, рейтинг: 0
Enalapryl
Enalapryl Enalaprylat
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C20H28N2O5

Masa molowa

376,45 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

75847-73-3
76095-16-4 (maleinian)

PubChem

5362032

DrugBank

DB00584

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC

C09 AA02
C09 BA02
C09 BB02
C09 BB06

Stosowanie w ciąży

kategoria D

Enalapryl (łac. Enalaprilum) – organiczny związek chemiczny, lek należący do grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny wykazujący działanie hipotensyjne. Jest stosowany w terapii nadciśnienia tętniczego, a także w innych schorzeniach układu sercowo-naczyniowego.

Mechanizm działania

Enalapryl jest prolekiem. Pod wpływem esteraz jest metabolizowany w organizmie do aktywnej formy – enalaprylatu. Blokuje powstawanie angiotensyny II (i w efekcie aldosteronu), powodując zmniejszenie oporu obwodowego (zmniejsza obciążenie wstępne i następcze) i zwiększenie pojemności minutowej serca. Poprawia czynność skurczową i rozkurczową komór, hamuje niekorzystną przebudowę strukturalną w obrębie serca (remodeling), zwiększa komfort życia u pacjentów z niewydolnością serca. Zwiększa przepływ nerkowy, hamuje postęp przewlekłej niewydolności nerek. Poprzez zwiększenie syntezy bradykininy i prostacykliny powoduje pośrednie rozszerzenie naczyń.

Wskazania

Lek stosuje się w terapii nadciśnienia tętniczego (zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym), niewydolności serca, choroby niedokrwiennej serca (zwłaszcza u pacjentów z dysfunkcją lewej komory serca), cukrzycowej chorobie nerek.

Przeciwwskazania

Bezwzględnymi przeciwwskazaniami do stosowania enalaprylu jest obustronne zwężenie tętnic nerkowych (lub pojedynczej tętnicy przy obecności tylko jednej nerki), ciąża, stwierdzona nadwrażliwość na lek.

Działanie niepożądane

Preparaty

Preparaty proste

Preparaty złożone

Bibliografia

  • Indeks leków Medycyny Praktycznej 2007. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2007, s. 209–210. ISBN 978-83-7430-110-7.

Новое сообщение