| hyperdontia | |
 Zdjęcie radiologiczne wewnątrzustne pokazujące obecność zęba nadliczbowego w linii pośrodkowej (mesiodens). | |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 |
K00.1 |
|---|---|
| MeSH | |
Hiperdoncja, zwiększenie liczby zębów (łac. hyperdontia; z gr. νπερ – zbyt dużo, οδοντ – ząb, -ια; ang. hyperdontia) – zaburzenie rozwojowe polegające na obecności zębów nadliczbowych o nieprawidłowej budowie albo prawidłowo zbudowanych zębów dodatkowych.
W uzębieniu mlecznym hiperdoncję obserwuje się rzadko (0,3-1,8%), w uzębieniu stałym częściej (2-3,1%). Występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet (2:1) i częściej dotyczy szczęki niż żuchwy (9:1).
Nadmierna liczba zębów może być:
- prawdziwa (hyperdontia vera)
- rzekoma – (pozorna) (hyperdontia spuria) – spowodowana przetrwaniem zęba mlecznego
- trzecie ząbkowanie (dentitio tertia) – gdy po usunięciu zębów stałych wyrzynają się wcześniej zęby zatrzymane
Najczęstsze formy nadliczbowych zębów to:
- mesiodens – ząb pośrodkowy – występujący w szczęce między siekaczami przyśrodkowymi
- zęby zatrzonowe (dentes distomolares) – występują za trzecim zębem trzonowym lub po jego stronie językowej
- zęby przytrzonowe (dentes paramolares) – zlokalizowane policzkowo lub językowo między pierwszym a drugim lub drugim a trzecim zębem trzonowym
Na ogół zwiększona liczba kilku zębów występuje symetrycznie. Objawy tego zaburzenia rozwojowego wynikają najczęściej z zaburzenia funkcji stawu skroniowo-żuchwowego.
Hiperdoncja może stanowić część obrazu klinicznego zespołów wad wrodzonych, takich jak:
- dysplazja obojczykowo-czaszkowa
- zespół Gardnera
- zespół Crouzona
- zespół Ehlersa-Danlosa
- zespół LEOPARD
- zespół ustno-nosowo-palcowy.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
- Hyperdontia. Geneva Foundation for Medical Education and Research. [dostęp 2010-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-04)]. (ang.).
