Oszczep – broń drzewcowa, myśliwska i bojowa, służąca głównie do miotania. Jest to jedna z najstarszych broni, pierwotnie mająca postać prostego, zaostrzonego pręta drewnianego, w późniejszych czasach wyposażonego w grot z kości, kamienia lub metalu.
W starożytności miotane oszczepy były najprawdopodobniej używane w okresie mykeńskim, na co wskazują znaleziska niewielkich grotów tego typu; w Grecji w okresie klasycznym różne rodzaje oszczepów były wykorzystywane w walkach na morzu, przez kawalerię i przez lekką piechotę, pełniącą funkcję harcowników, np. przez peltastów. Traccy peltaści wyposażeni byli zazwyczaj w kilka oszczepów o długości od 1,1 do 1,6 m, które przy chwycie miały pętlę, ułatwiającą daleki i celny rzut. Perska lekka piechota też wyposażona była w oszczepy, w odróżnieniu od elitarnych oddziałów nieśmiertelnych, którzy mieli cięższe włócznie do walki wręcz. Specyficzną bronią miotaną ciężkiej piechoty rzymskiej było pilum, ale pierwsza linia wojsk wczesnej republiki używała typowych oszczepów.
W Europie w średniowieczu oszczep jako broń miotana wyszedł praktycznie z użycia wobec dużo większej skuteczności łuków i kusz. Pozostał natomiast w użyciu jako broń myśliwska o szerokim, liściastym ostrzu, wyposażonym w specjalną poprzeczkę, która uniemożliwiała zbyt głębokie wbicie się broni w ciało ofiary.
Istnieje bardzo wiele lokalnych wariantów miotanych broni drzewcowych jak np. angon, assagaj, solliferum, dziryt itp.
Zobacz też
Bibliografia
- John Warry: Warfare in the classical world : an illustrated encyclopedia of weapons, warriors, and warfare in the ancient civilisations of Greece and Rome. Norman: University of Oklahoma Press, 1995. ISBN 0-8061-2794-5. (ang.).