Plastrowanie dynamiczne (inaczej Kinesio Taping) – metoda terapeutyczna polegająca na oklejaniu wybranych fragmentów ciała plastrami o specjalnej strukturze, jest jedną z metod plastrowania. Została opracowana i spopularyzowana na początku lat osiemdziesiątych przez Japończyka Dr Kenzo Kase. Wykorzystuje się w niej specjalnie wytworzony plaster – Kinesio Tex Gold. Jest to plaster nieograniczający ruchów, rozciągający się tylko na długość, o ciężarze i grubości zbliżonych do parametrów skóry. Jest odporny na działanie wody i nie powoduje uczuleń dzięki specjalnemu klejowi, którym jest nasączony z jednej strony. Kolory aplikacji nie mają żadnych dodatkowych działań..
Skuteczność
Badania nad skutecznością plastrowania dynamicznego są prowadzone od momentu stworzenia tej metody.
Opublikowany został jeden przypadek zastosowania plastrowania dynamicznego przy dotkliwych bólach w dolnej partii pleców. Autorzy podkreślają stosowanie tej metody jako metody pomocniczej, przy czym w publikacji nie ma wzmianki o podstawowym leczeniu, któremu pacjent był poddany. Jest to również publikacja oparta o obserwację pojedynczego przypadku, brak w niej jakiejkolwiek grupy kontrolnej. Z tych powodów publikacja ta nie spełnia żadnych wymagań randomizowanych badań kontrolnych, a więc jest bezwartościowa z punktu widzenia medycyny opartej na faktach.
Plastrowanie dynamiczne ma również zastosowanie przy wzmacnianiu mięśni czworogłowych uda podczas ćwiczeń izokinetycznych. Opis trzech przypadków przygotowany przez polskich lekarzy wskazuje, że w leczeniu paliatywnym metoda plastrowania dynamicznego przynosi korzystne rezultaty. Jedno z badań wykazało poprawę w zakresie ruchów i bólu przy kontuzjach barku, jednak bez poprawy u młodych pacjentów z bólem ramienia.
Autorzy przeglądu systematycznego opublikowanego w 2014 roku w Journal of Psychophysiology wskazują na brak skuteczności tej metody w redukcji bólu pleców, bólu barków, bólów dolnego odcinka kręgosłupa. Jednocześnie plastrowanie dynamiczne miało taką samą skuteczność jako naklejenie plastrów w przypadkowy sposób (placebo), a jakość metodologii dotychczasowych badań była średnia (6,1 na 10 punktów w skali PEDro). W innym, opublikowanym w 2015 roku w British Journal of Sports Medicine, wskazano, że plastrowanie dynamiczne nie ma większej skuteczności w leczeniu przewlekłych bólów mięśniowo-szkieletowych. Kontrowersje dotyczące stosowania tej metody pojawiają się również w serwisach popularnonaukowych.
