Terapia resynchronizująca

Terapia resynchronizująca (stymulacja resynchronizująca, stymulacja dwukomorowa, CRT [z ang. cardiac resynchronization therapy]) – metoda leczenia zaawansowanej niewydolności serca, polegająca na wprowadzeniu do serca elektrod w celu prowadzenia kardiostymulacji obu komór serca. W wybranych przypadkach możliwe jest też prowadzenie kardiostymulacji wyłącznie lewej komory serca.

W zaawansowanej niewydolności serca dochodzi do zaburzenia pobudzenia mięśnia lewej komory (tzn. dyssynchronii skurczu). W badaniu EKG temu zjawisku towarzyszy poszerzenie zespołu QRS, za które może być odpowiedzialny m.in. blok lewej odnogi pęczka Hisa.

Dyssynchronia skurczu lewej komory polega na tym, że przegroda międzykomorowa jest pobudzana wcześniej niż boczna ściana lewej komory, co utrudnia jej napełnianie w czasie rozkurczu serca. W efekcie dochodzi do zmniejszenia objętości wyrzutowej.

Zastosowanie terapii resynchronizującej u chorych na zaawansowaną niewydolność serca ma korzystny wpływ na klasę NYHA, wydolność fizyczną i jakość życia.

Wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC) z 2007 roku potwierdzają wartość dwukomorowej terapii resynchronizującej w leczeniu chorych z zaawansowaną niewydolnością serca (klasa NYHA III/IV) w celu zmniejszenia objawów chorobowych i śmiertelności.