Asystent seksualny

Asystent seksualny (sexual surrogate) – jest to osoba działająca w charakterze terapeutycznym. Działania seksualnych asystentów są nastawione głównie na edukowanie i trening umiejętności seksualnych niż na czystą przyjemność seksualną. Czynności jakie wykonuje asystent polegają na wspieraniu zmysłowej, erotycznej lub seksualnej przyjemności osób niepełnosprawnych.

Cele i zadania asystenta seksualnego

Wśród celów i zadań asystenta seksualnego wymienia się:

• wspieranie realizacji potrzeb psychoseksualnych w procesie rehabilitacji, bez wchodzenia w relacje intymne z pacjentem,
• świadczenie usług seksualnych osobom z różnymi niepełnosprawnościami,
• aktywny udział w terapii seksualnej (przy współudziale psychoterapeuty – seksuologa).

Geneza i historia działalności asystentki seksualnej

Pomoc seksualna ma początek w „surogatach seksualnych” – czyli, zastępczych partnerach, wymyślonych przez seksuologów Mastera i Johnsona. Pierwotnie były one przeznaczone dla sprawnych mężczyzn. Potem stopniowo pojawiały się surogaty płciowe specjalizujące się w osobach niepełnosprawnych.. Na przełomie lat 80. XX wieku w niektórych krajach północnej Europy pojawiła się forma pomocy seksualnej, przeznaczonej dla osób niepełnosprawnych, została ona wymyślona przez samych niepełnosprawnych, którzy chcieli mieć dostęp do usług związanych z prostytucją. W tym sensie można ją uznać za wyspecjalizowaną prostytucję. Dopiero na początku XXI wieku pojawiły się pierwsze debaty w niemieckojęzycznej Szwajcarii, a następnie we francuskojęzycznej Szwajcarii, na temat autentycznej autonomicznej pomocy seksualnej – pewnego rodzaju trzeciej drogi między uogólnioną pomocą seksualną. Następnie Światowa Organizacja Zdrowia (WHO, World Health Organization) w dokumencie „Zdrowie dla wszystkich w XXI wieku. Podstawowe założenia polityki zdrowia dla wszystkich w Regionie Europejskim WHO” została uwypuklona rola współpracy poszczególnych specjalistów w podniesieniu standardów zdrowia i jakości życia osób z różnymi niepełnosprawnościami. Dotyczyło to sfer związanych ze zdrowiem seksualnym. Z dokumentów wynika, że osoby z niepełnosprawnością mają prawo do odkrywania własnej seksualności, dostępu do profesjonalnej pomocy w uzyskiwaniu wiedzy i wsparcia w tym obszarze, uczenia się odpowiedzialności i dokonywania wyborów w kwestii podejmowanej aktywności o charakterze seksualnym.

Bibliografia

• Katarzyna Waszyńska. Asystent seksualny – (nie)potrzebny zawód. „Seksuologia polska”, 2020. [dostęp 2023-01-03]. 
• Alicja Długołęcka, Izabela Fornalik: Usługi seksualne w procesie rehabilitacji seksualnej osób z niepełnosprawnością ruchową i intelektualną. W: Prostytucja. Studium zjawiska. Małgorzata Leśniak (red.), Robert Kowalczyk (red.). 2013. [dostęp 2023-01-03].