| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
| Zaburzenie seksualne niewyspecyfikowane gdzie indziej | |
| DSM-IV |
302.9 |
Hiperseksualność (hiperlibidemia) – ciągła, wyniszczająca i uporczywa potrzeba uprawiania stosunków płciowych, przesłaniająca inne potrzeby człowieka. U kobiet nazywana nimfomanią, u mężczyzn – satyryzmem (satyriasis). Pojęcia te odnoszą się do wzmożonych potrzeb seksualnych.
Norma potrzeb seksualnych
Nie można określić uniwersalnej normy częstości odbywania stosunków seksualnych ani normy potrzeb. Jednak pewne formy zachowań sprawiają problemy zarówno podmiotom, jak i ich otoczeniu, czasami prowadzą do konfliktów, w tym także do konfliktów z prawem. Silny popęd często stanowi poważną, przeszkadzającą w życiu trudność w okresie dorastania, zwłaszcza jeśli zbyt młody wiek ogranicza jego zaspokojenie.
Nadmierny popęd seksualny połączony z poszukiwaniem nowych partnerów i podejmowanie współżycia w każdej, nawet nie sprzyjającej temu okoliczności, bywa wyrazem zakłócenia kontroli impulsów. Często wiąże się z potrzebą przeżywania napięcia w sytuacjach skrajnego ryzyka, często także z uporczywym, nieraz panicznym, dążeniem do uzyskania potwierdzenia własnej sprawności. Uzyskanie satysfakcji poprzez zdobywanie nowych partnerów jest wówczas związane raczej z sukcesem uwodzenia, niż z powstaniem nowego, atrakcyjnego związku.
Wyobrażenia o patologicznym charakterze dużych potrzeb seksualnych, nawet zaspokajanych w częstym współżyciu z tylko jednym partnerem, są nieraz przyczyną lęków i poczucia istnienia zaburzeń zdrowia. Są więc jednym z czynników, powodujących uznanie się za chorego.
Zasadność rozpoznawania tej dysfunkcji seksualnej jest jednak bardzo wątpliwa.
Diagnoza różnicowa
Hiperseksualność prawie nigdy nie jest samodzielnym, wyizolowanym objawem – najczęściej jest to element innych zaburzeń, na przykład nerwicowych lub afektywnych – zwykle epizodu manii. Zjawisko nadmiernego pociągu płciowego (hiperseksualność) towarzyszy jako objaw pewnym zaburzeniom neurologicznym (np. zespołowi Klüvera-Bucy’ego). Hiperlibidemia może być reakcją sytuacyjną (np. w kontaktach z określoną osobą). Diagnoza hiperseksualności zawsze zależy od oceny indywidualnej normy seksuologicznej.
Zobacz też
Bibliografia
- Zbigniew Lew-Starowicz, Zygmunt Zdrojewicz, Stanisław Dulko: Leksykon seksuologiczny. Wrocław: Wydawnictwo Continuo, 2002, s. 71. ISBN 83-86682-80-9.
- Zbigniew Lew-Starowicz: Leczenie czynnościowych zaburzeń seksualnych. Warszawa: PZWL, 1985, s. 231-233. ISBN 83-200-0828-X.
