Inocybe fraudans

Inocybe fraudans

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	strzępiakowate
Rodzaj	strzępiak
Gatunek	Inocybe fraudans
Nazwa systematyczna
Inocybe fraudans (Britzelm.) Sacc. Sylloge fungorum (Abellini) 5: 778 (1887)

Inocybe fraudans (Britzelm.) Sacc. – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae).

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi.

Po raz pierwszy opisał go w 1882 r. Max Britzelmayr, nadając mu nazwę Agaricus fraudans. Obecną nazwę nadał mu Pier Andrea Saccardo w 1887 r. Pozostałe synonimy:

• Inocybe corydalina var. albidopallens J.E. Lange 1940
• Inocybe fraudans var. capitatocystidiosa A. Ortega & Esteve-Rav. 1989
• Inocybe fraudans var. chamaesalicis Bon ex Jacobsson 2008.

Morfologia

Kapelusz

Średnica 2,5–16 cm, początkowo stożkowaty, później przechodzący w szeroko stożkowy do szeroko dzwonowatego. Powierzchnia w stanie suchym jedwabista, przechodząca w promieniście poszarpaną i włóknistą, u bardzo młodych okazów biaława, przechodząca w brązowożółtą do brązowawej. Brzeg podwinięty z białawymi resztkami zasnówki w młodości. Po uszkodzeniu zmienia barwę na czerwonawą.

Blaszki

Wąsko przyrośnięte z licznymi międzyblaszkami, początkowo białawe, potem przechodzące w żółtawe i ostatecznie brązowe, po uszkodzeniu czerwonawe.

Trzon

Wysokość 4–6 cm, grubość 0,5–1 cm, cylindryczny, mniej więcej regularny z lekko poszerzoną podstawą. Powierzchnia jedwabista lub naga, biaława, po uszkodzeniu przechodząca w czerwonawą, a następnie brązową.

Miąższ

Białawy; po pokrojeniu powoli przebarwiający się na różowo do czerwonawo. Zapach mocny, słodki i pachnący.

Cechy mikroskopowe

Podstawki 4-sterygmowe. Pleurocystydy do 75 × 15 µm, szeroko butelkowate do workowatych z inkrustowanymi wierzchołkami i ścianami o grubości często ponad 2 µm. Cheilocystydy podobne, ale mniejsze, o grubości ścianek mniejszej niż 2 µm. Trama blaszek równoległa. Zarodniki 8-11 × 4,5-6,5 µm, migdałowate, gładkie, pod działaniem KOH bladobrązowe. Skórka kapelusza typu cutis, złożona z promieniście ułożonych, drobno inkrustowanych strzępek ze sprzążkami, o szerokości 2,5-10 µm.

Gatunki podobne

Od podobnych gatunków odróżnia się silnym zapachem, przebarwianiem się na czerwono po uszkodzeniu, grubościennymi pleurocystydami i kształtem zarodników.

Występowanie i siedlisko

Podano występowanie Inocybe fraudans w Europie, Ameryce Północnej i Azji. W Europie jest szeroko rozprzestrzeniony; występuje od Morza Śródziemnego po północne krańce Półwyspu Skandynawskiego. Brak go w wykazie wielkoowocnikowych podstawczaków Polski W. Wojewody z 2003 r., gdyż uznany w nim został za synonim strzępiaka gruszkowonnego Inocybe pyriodora (Pers.) Quel., jednak według Index Fungorum są to odrębne gatunki.