Karl Wilmanns

Franz Karl Heinrich Wilmanns (ur. 26 lipca 1873 w Durango, zm. 23 sierpnia 1945 w Wiesbaden) – niemiecki lekarz psychiatra, profesor Uniwersytetu Ruprechta i Karola w Heidelbergu.

Syn Franza Rudolpha Florenza Augusta Wilmannsa i Elise Bernhardine Ottilie Delius; miał jedenaścioro rodzeństwa, jego bratem był chemik Gustav Wilmanns. Maturę zdał w 1891 roku w Riesie. Studiował medycynę na Uniwersytecie w Bonn, Uniwersytecie Jerzego Augusta w Getyndze i Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie, studia ukończył w 1897 roku na Uniwersytecie w Bonn. Następnie był asystentem w klinikach psychiatrycznych w Bremie u Delbrücka i w Bonn u Pelmana, a od 1902 roku w klinice psychiatrycznej Uniwersytetu w Heidelbergu u Emila Kraepelina. Od 1904 roku naczelny lekarz (Oberarzt) w klinice psychiatrycznej u Franza Nissla. W 1906 roku uzyskał habilitację w Heidelbergu, w 1912 roku został profesorem nadzwyczajnym. Podczas I wojny światowej służył na froncie jako oficer sanitarny. Od 1917 roku dyrektor zakładu psychiatrycznego w Konstancji. Rok później powołany na katedrę w Heidelbergu jako profesor zwyczajny. W 1933 roku stracił pracę z powodów politycznych, na podstawie artykułu 4 Ustawy o Odnowieniu Stanu Urzędniczego (niem. Gesetz zur Wiederherstellung des Berufsbeamtentums); miał publicznie wygłaszać krytyczne komentarze na temat Hitlera i Göringa. Jego następcą został lojalny wobec nazistowskich władz Carl Schneider.

Zmarł 23 sierpnia 1945 roku w Wiesbaden.

Był żonaty z Elisabeth Johanny Marii Adolphy Meyer; mieli czworo dzieci. Jego córką była Ruth W. Lidz (1910–1995), profesor psychiatrii w Yale University School of Medicine.

Wybrane prace

• Zur Psychopathologie des Landstreichers: eine klinische Studie. Barth, 1906
• Zur Differentialdiagnostik der „funktionellen” Psychosen. Centralblatt für Nervenheilkunde und Psychiatrie, 1907
• Zur klinischen Stellung der Paranoia. Centralblatt für Nervenheilkunde und Psychiatrie, 1910
• Die Psychopathien. Springer, 1914
• Die Schizophrenie. Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie, 1922
• Die Entwicklung der badischen Irrenfürsorge mit besonderer Berücksichtigung der Universitäts-Kliniken, 1929
• Schizophrenie. W: Oswald Bumke (Hrsg.): Handbuch der Geistkrankheiten. Bd. 9. Berlin: Springer, 1932
• Das Vagabundentum in Deutschland. Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie 168, 1, 65-111, 1940
• Über Morde im Prodromalstadium der Schizophrenie. Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie, 1940
• Lues, Lamas, Leninisten: Tagebuch einer Reise durch Russland in die Burjatische Republik im Sommer 1926. Centaurus-Verlagsgeseelschaft, 1995

Bibliografia

• Hans W.H.W. Gruhle Hans W.H.W., Karl Wilmanns zu seinem 70. Geburtstage am 26. Juli 1943, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 176 (1), 1943, s. 7–9, DOI: 10.1007/BF02967313, ISSN 0303-4194  (niem.).
• ErwinE. Straus ErwinE., THE LIFE AND WORK OF KARL WILMANNS, „The American Journal of Psychiatry”, 102 (5), 1946, s. 688–691, DOI: 10.1176/ajp.102.5.688, ISSN 0002-953X  (ang.).
• CC. Garcia CC., Karl Wilmanns und die Landstreicher, „Der Nervenarzt”, 57 (4), 1986, s. 227–232, PMID: 3520360 .
• L Hermle. Karl Wilmanns (1873–1945) – biobibliographische Betrachtung einer psychiatrischen Ära. „Fortschritte der Neurologie-Psychiatrie”. 56 (4), s. 103–110, 1988. DOI: 10.1055/s-2007-1001775. PMID: 3290071. 
• RuthR. Lidz RuthR., Hans-RudolfH.R. Wiedemann Hans-RudolfH.R., Karl Wilmanns (1873–1945)… einige Ergänzungen und Richtigstellungen, „Fortschritte der Neurologie•Psychiatrie”, 57 (04), 1989, 161 i 162, DOI: 10.1055/s-2007-1000757, ISSN 0720-4299  (niem.).
• Alma Kreuter: Deutschsprachige Neurologen und Psychiater. Bd. 3 Paetz bis Zwinger. München: Saur, 1996, ss. 1588–1590
• C.H.C.H. Mundt C.H.C.H., K.K. Hoffmann K.K., J.J. Wilmanns J.J., Karl Wilmanns’ theoretische Ansätze und klinische Praxis, „Der Nervenarzt”, 82 (1), 2011, s. 79–89, DOI: 10.1007/s00115-010-3167-5, ISSN 0028-2804  (niem.).