Kosteczki słuchowe (kostki słuchowe, łac. ossicula auditus) – najmniejsze kości znajdujące się w uchu środkowym i wchodzące w skład kośćca ssaków. Pośredniczą one w przekazywaniu bodźców dźwiękowych ze świata zewnętrznego do układu nerwowego. Składają się na nie: młoteczek (malleus), kowadełko (incus) i strzemiączko (stapes).
Młoteczek z jednej strony łączy się z błoną bębenkową, a z drugiej strony łączy się z kowadełkiem, kowadełko ze strzemiączkiem, a ono z kolei łączy się z błoną okienka owalnego. Ich zadaniem jest wzmocnienie drgań błony bębenkowej i doprowadzenie ich do ucha wewnętrznego przez okienko owalne. Wzmocnienie jest osiągane dzięki temu, że powierzchnia młoteczka łącząca się z błoną jest większa od powierzchni strzemiączka, tworząc przekładnię wzmacniającą (do około 33 dB). Istotną rolę odgrywają tu też dwa mięśnie – mięsień napinacz błony bębenkowej, który przy rozluźnieniu osłabia drgania zbyt mocnych dźwięków oraz mięsień strzemiączkowy, który kurcząc się powoduje zmniejszenie drgań kosteczek i błon co powoduje zmniejszenie natężenia dźwięku.
To jedyne kości, które nie zmieniają swojego rozmiaru przez całe życie (w momencie narodzin są już ostatecznie ukształtowane). W okresie płodowym kosteczki słuchowe wytwarzają się poza "obrębem czaszki" (powstają z łuków skrzelowych) tak, jak u ryb kostki podtrzymujące skrzela. U człowieka przesuwają się one w stronę środka (wnętrza) głowy, aby ostatecznie stać się częścią aparatu słuchowego.
Bibliografia
- Stanisław Iwankiewicz: Otolaryngologia : podręcznik dla studentów medycyny i stomatologii. Warszawa: Państ. Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1984, s. 19, 29-30. ISBN 83-200-0801-8.
