Medycyna tybetańska

Medycyna tybetańska – praktykowana od wieków w Tybecie oraz terenach sąsiadujących, tradycyjna forma medycyny, która wykorzystuje kompleksowe podejście diagnostyczne, np. analizę pulsu, śliny, uryny, diety, zachowania, kondycji ciała. Szeroko są stosowane lekarstwa na bazie naturalnych składników roślinnych i mineralnych. Medycyna ta wykorzystuje również praktyczną wiedzę pochodzącą z kultywowania tantr buddyjskich.

Przyczyna i warunki drugorzędne chorób

Medycyna tybetańska obejmuje swoim zainteresowaniem trzy poziomy obecności człowieka. Poziom duchowy (umysł), energetyczny (emocjonalny) i poziom ciała fizycznego. Początek - to stan zdrowia, stan równowagi. W tym stanie przebywają w zasadzie istoty na bardzo wysokim poziomie rozwoju duchowego. Wszystkie zaburzenia, wszystkie "choroby", zarówno psychiczne (umysłu), emocjonalne (energii), jak i na poziomie ciała fizycznego są wynikiem zaburzenia stanu zdrowia, stanu równowagi.

Osoba zdrowa nie wymaga leczenia. Osoba "chora", by stała się zdrowa, powinna zrównoważyć swoje elementy.

Medycyna tybetańska opiera się na koncepcji pięć elementów. Mamy: przestrzeń, wiatr, ogień, wodę i ziemię. Stan zdrowia jest stanem zharmonizowania elementów. Element przestrzeni nie jest elementem na który medycyna tybetańska zwraca główną uwagę. Wynika to ze stopnia abstrakcyjności i wszechobecności tego elementu. Żeby go w pełni doświadczać trzeba mieć zharmonizowane pozostałe cztery elementy. Pozostałe cztery elementy są przedstawione w postaci trzech humorów: flegmy (składa się z elementu ziemi i wody), ognia i humoru. Humor flegmy jest ciężki, chłodny, stabilny, ugruntowujący. Humor ognia jest ciepły, lekki i powoduje dojrzewanie. Element wiatru jest przenikliwy, lekki, zasadniczo zimny, ale gdy zaburza element ognia, zwiększa się dramatycznie ilość ciepła. Wiatr jest ruchliwy, większość jakichkolwiek zaburzeń, rozpoczyna się od zaburzenia wiatru, jest związany z umysłem, jest też pierwszym po przestrzeni elementem w procesie tworzenia się świata..

Każda zaburzenie ma swoją pierwotną przyczynę (po tybetańsku GIU) i drugorzędne warunki wyzwalające (KIEN).