Metoda Seldingera – w medycynie metoda bezpiecznego uzyskania dostępu naczyniowego. Polega na umieszczeniu w naczyniu krwionośnym cewnika o dużej średnicy za pomocą niewielkiej igły (przez to zabieg jest obarczony stosunkowo niewielkim ryzykiem powikłań). Jest najczęściej wykorzystywana w radiologii i anestezjologii. Nazwa pochodzi od szwedzkiego radiologa Svena-Ivara Seldingera (1921–1998), który po raz pierwszy w 1953 zastosował tę procedurę. Do tego momentu zakładanie dużych dojść naczyniowych było obarczone dużym ryzykiem.
Wykonanie
Do wybranego naczynia wprowadza się stosunkowo niewielki trokar, przez jego światło później wprowadza się giętką prowadnicę. Po usunięciu trokara i poszerzeniu miejsca wkłucia za pomocą rozszerzadła po prowadnicy wprowadza się duży cewnik albo dren. Następnym krokiem jest usunięcie prowadnicy i umocowanie do skóry założonego cewnika.
Zastosowanie
Metodę Seldingera stosuje się przy:
- angiografii
- drenażu jamy opłucnowej
- zakładaniu wkłucia centralnego
- zakładaniu wkłucia pośredniego typu Midline
- zakładaniu przezskórnej gastrostomii endoskopowej
- wszczepianiu kardiowertera-defibrylatora serca.
Powikłania
Nakłucie naczynia czy organu może prowadzić do krwotoku, perforacji, infekcji, utraty prowadnicy („zgubienie” wewnątrz naczynia).
Bibliografia
- Specjalistyczne zabiegi resuscytacyjne. Podręcznik do kursu „Specjalistyczne zabiegi resuscytacyjne u osób dorosłych”. Kraków: Wydawnictwo PANDIT, 2006, s. 99. Materiał do użytku wewnętrznego.
