Mikroalbuminuria – objaw chorobowy polegający na wydalaniu z moczem niewielkich ilości białka, jako diagnostyczne przyjęto wartości wydalania 30–300 mg/d lub 20–200 mg/l albumin. Wydalanie wraz z moczem niewielkich ilości albumin ma znaczenie diagnostyczne i prognostyczne.
Obecnie jest terminem przestarzałym. Oznaczenie stężenia albuminy w jednorazowo pobranej próbce moczu pozostaje badaniem przesiewowym (za wynik dodatni przyjmuje się stężenie albumin w moczu > 20 mg/l). Badaniem diagnostycznym jest badanie szybkości wydalania albuminy (AER, albumin excretion rate) na podstawie oznaczenia stężenia albuminy w próbce moczu ze zbiórki 24-godzinnej lub nocnej. Parametr AER można również ocenić za pomocą wskaźnika albumina/kreatynina wyliczanego na podstawie wyników oznaczeń w jednorazowo pobranej próbce moczu. Zależnie od wielkości AER posługujemy się terminologią:
| Kategoria | Przygodna próbka moczu [μg/mg kreatyniny] — badanie przesiewowe | Wydalanie albuminy [μg/min] — zbiórka moczu, badanie diagnostyczne |
|---|---|---|
| Normoalbuminuria | < 30 | < 20 |
| Albuminuria | 30–299 | 20–200 |
| Jawny białkomocz | ≥ 300 | > 200 |
Znaczenie
- wskaźnik subklinicznego schorzenia układu krążenia
- wskaźnik dysfunkcji śródbłonka
- ważny wskaźnik prognostyczny uszkodzenia nerek
- wzrost mikroalbuminurii podczas pierwszych 48 godzin po przyjęciu do oddziału intensywnej terapii wskazuje na zwiększone ryzyko ostrej niewydolności oddechowej, zespołu niewydolności wielonarządowej i śmiertelności całkowitej.
Do wykrywania mikroalbuminurii stosuje się metody radioimmunologiczne i immunochemiczne. W celu ilościowego oznaczenia stężenia albuminy w moczu stosuje się metodę immunonefelometryczną. Mikroalbuminuria w przebiegu cukrzycy leczona jest między innymi antagonistami ARB (angiotensyny II). Skuteczne są rówienż inne leki np. z grupy ACEI.
