Osseointegracja (osteointegracja) – bezpośrednie strukturalne i czynnościowe połączenie pomiędzy uporządkowaną, żywą kością i powierzchnią obciążonego wszczepu. Zjawisko to zostało opisane po raz pierwszy w roku 1977, a sam termin „osseointegracja” zdefiniowano w roku 1981.
Uważa się, że tlen zawarty w tkance kostnej tworzy na powierzchni tytanowego wszczepu warstwę dwutlenku tytanu, na której może odkładać się nowa, mineralizująca się tkanka kostna tworząca właściwe mocowanie implantu.
Integracja powierzchni wszczepu z kością jest procesem ciągłym i polega na ustawicznej resorpcji i absorpcji tkanki kostnej. Na utrzymanie równowagi między tymi procesami mają wpływ siły biomechaniczne, powstające w wyniku pracy protezy.
