| otosclerosis | |
| |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
| H80.0 |
Otoskleroza obejmująca okienko owalne, niezarostowa |
| H80.1 |
Otoskleroza obejmująca okienko owalne, zarostowa |
| H80.2 |
Otoskleroza ślimakowa |
| H80.8 |
Inna otoskleroza |
| H80.9 |
Otoskleroza, nie określona |
Otoskleroza (łac. otosclerosis) – choroba kosteczek ucha środkowego, która stopniowo prowadzi do utraty słuchu. Dolegliwość ta występuje rodzinnie; częściej dotyka kobiety między 15 a 30 rokiem życia. Może znacznie pogłębić się w czasie ciąży.
W otosklerozie dochodzi do rozwoju ognisk nieprawidłowej tkanki kostnej w obrębie kosteczek ucha środkowego. Niedosłuch o charakterze przewodzeniowym powstaje głównie na skutek zrośnięcia podstawy strzemiączka z otworem okienka owalnego oraz zarośnięciem okienka okrągłego. Hamuje to przenoszenie bodźców dźwiękowych do ucha wewnętrznego. Osoba z otosklerozą może cierpieć również z powodu szumu w uszach i zawrotów głowy. Słyszenie zazwyczaj jest lepsze w głośnym otoczeniu.
Diagnostyka
- diagnostyka obrazowa nie znajduje zastosowania w wykrywaniu otosklerozy, jednakże w niektórych przypadkach w badaniu tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego można uwidocznić ogniska otosklerotyczne;
- audiometria tonalna – niedosłuch przewodzeniowy z krzywymi progowymi w fazie początkowej na poziomie 40 dB, zachowana rezerwa ślimakowa, lepsze słyszenie na wyższych częstotliwościach, załamek Carharta – podwyższenie (czyli pogorszenie) progu słuchu o około 10–20 dB w częstotliwości 2 kHz, w dalszym przebiegu pogorszenie słuchu dla częstotliwości wysokich;
- w otoskopii widoczny niekiedy objaw Schwartzego – przeświecający na różowo wzgórek;
- audiometria impedancyjna – prawidłowa podatność błony bębenkowej, brak lub patologiczny odruch z mięśnia strzemiączkowego;
- patologiczna próba Gellé.
Leczenie
- protezowanie słuchu,
- podawanie bisfosfonianów, związków fluoru,
- leczenie operacyjne – stapedektomia; stapedotomia.
Przeciwwskazania do leczenia operacyjnego
- choroba Ménière’a,
- aktywny proces zapalny ucha środkowego,
- ciąża,
- jedyne słyszące ucho,
- perforacja błony bębenkowej.
Zasady leczenia operacyjnego
- nigdy nie operuje się obojga uszu podczas jednego zabiegu, operacja drugiego ucha z reguły najwcześniej po upływie roku od pierwszego zabiegu,
- zawsze operuje się gorzej słyszące ucho.
Bibliografia
- Stanisław Iwankiewicz: Otolaryngologia. Warszawa: PZWL, 1980, s. 83-90. ISBN 83-200-0324-5.
- Kazimierz Niemczyk: Otoskleroza. W: Grzegorz Janczewski: Otolaryngologia praktyczna podręcznik dla studentów i lekarzy. T. 1. Gdańsk: Via Medica, 2005, s. 169-174. ISBN 83-89861-31-3.
- Audiologia kliniczna. red. Mariola Śliwińska-Kowalska. Łódź: Mediton oficyna wydawnicza, 2005, s. 237-252. ISBN 83-913433-8-3.
