Sunitynib

Sunitinib

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) N-(2-dietyloaminoetylo)-5-[(Z)-(5-fluoro-2-okso-1H-indol-3-ilideno)metylo]-2,4-dimetylo-1H-pirolo-3-karboksyamid Inne nazwy i oznaczenia Sutent, SU11248
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C22H27FN4O2
Masa molowa	398,47 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	341031-54-7
PubChem	5329102
DrugBank	DB01268
InChI InChI=1S/C22H27FN4O2/c1-5-27(6-2)10-9-24-22(29)20-13(3)19(25-14(20)4)12-17-16-11-15(23)7-8-18(16)26-21(17)28/h7-8,11-12,25H,5-6,9-10H2,1-4H3,(H,24,29)(H,26,28)/b17-12- InChIKey WINHZLLDWRZWRT-ATVHPVEESA-N
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-01-22] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki jabłczan sunitynibu Niebezpieczeństwo Zwroty H H360, H372 Zwroty P P201, P308+P313
Klasyfikacja medyczna
ATC	L01EX01
Farmakokinetyka Wiązanie z białkami osocza i tkanek 90–95%

Sunitinib – organiczny związek chemiczny, inhibitor kinazy białkowej.

Wskazania

Wskazany w leczeniu:

• nowotworów podścieliskowych przewodu pokarmowego (ang. gastrointestinal stromal tumor – GIST) nieoperacyjny lub z przerzutami po niepowodzeniu leczenia metanosulfonianem imatynibu,
• zaawansowanego raka nerki bez lub z przerzutami (ang. metastatic renal cell cancer – MRCC) – IV stopień kliniczny zaawansowania.
• nowotwór neuroendokrynny trzustki, nieoperacyjny lub z przerzutami, dobrze zróżnicowany (ang. pancreatic neuroendocrine tumours – NET) – zatwierdzony przez FDA oraz Komisję Europejską.

W 2009 roku Agencji Oceny Technologii Medycznych zarekomendowała finansowanie ze środków publicznych sunitynibu w leczeniu zaawansowanego raka nerki z przerzutami

Mechanizm działania

Sunitynib hamuje liczne receptory kinazy tyrozynowej (RTK), które biorą udział we wzroście nowotworów, w neoangiogenezie i w rozsiewie choroby nowotworowej z przerzutami. Sunitynib został zidentyfikowany jako inhibitor receptorów płytkowego czynnika wzrostu, receptorów czynników wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGFR1, VEGFR2 i VEGFR3), receptorów czynnika komórek pnia (KIT), kinazy tyrozynowej podobnej do Fms-3 (FLT3), receptorów czynnika stymulującego powstawanie kolonii (CSF-1R) i receptorów glejopochodnego czynnika neurotroficznego (ang. RET). W testach biochemicznych i komórkowych podstawowy metabolit sunitynibu wykazuje działanie podobne do sunitynibu.

Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Po podaniu doustnym sunitynibu maksymalne stężenie (Cmax) stwierdza się na ogół po upływie 6 – 12 godzin (Tmax). Pokarm nie wpływa na dostępność biologiczną sunitynibu.

Dystrybucja

W badaniach in vitro stopień wiązania się sunitynibu i jego podstawowego czynnego metabolitu z ludzkimi białkami osocza wynosił odpowiednio 95% i 90% niezależnie od stężenia. Pozorna objętość dystrybucji (Vd) w przypadku sunitynibu była znaczna – 2230 l, co wskazuje na penetrację leku do tkanek.

Biotransformacja

Sunitynib jest metabolizowany przede wszystkim przez izoenzym CYP3A4 cytochromu P450, który katalizuje reakcję powstawania głównego czynnego metabolitu dietylu sunitynibu podlegającego dalszemu metabolizmowi katalizowanemu przez ten sam izoenzym.

Eliminacja

Substancja czynna jest wydalana przede wszystkim z kałem (61%), natomiast przez nerki ulega wydaleniu 16% podanej dawki w postaci niezmienionej i metabolitów.

Częste i bardzo częste działania niepożądane