Wilczomlecz ogrodowy

Wilczomlecz ogrodowy

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	malpigiowce
Rodzina	wilczomleczowate
Rodzaj	wilczomlecz
Gatunek	wilczomlecz ogrodowy
Nazwa systematyczna
Euphorbia peplus L. Sp. pl. 1:456. 1753

Kwiatostan

Słupek

Wilczomlecz ogrodowy (Euphorbia peplus L.) – gatunek rośliny należący do rodziny wilczomleczowatych. Występuje w Północnej Afryce, Azji i Europie. W Polsce archeofit, roślina pospolita.

Morfologia

Łodyga

Gęsto ulistniona łodyga o wysokości do 20 cm.

Liście

Ulistnienie skrętoległe. Dolne liście prawie koliste, górne odwrotnie jajowate, tępe. Górne podsadki jajowatego kształtu. Wszystkie liście ogonkowe, nagie i całobrzegie.

Kwiaty

Zielonożółte, zebrane w wierzchotki składające się z 3–4 gałązek. Ma półksiężycowate miodniki.

Owoc

Trójkomorowa torebka, podwójnie oskrzydlona wzdłuż grzbietów komór. Nasiona jajowate, o długości 1,3–1,5 mm, z dwoma podłużnymi rowkami na stronie brzusznej, na pozostałych z 6-9 dołkami.

Korzeń

Cienki.

Biologia i ekologia

Roślina jednoroczna. Kwitnie od czerwca do września, przedsłupne kwiaty zapylane są przez muchówki. Występuje zwłaszcza na polach uprawnych i w pobliżu osiedli ludzkich na glebach piaszczystych i gliniastych zasobnych w azot, czasami całymi łanami. Chwast segetalny. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Galinsogo-Setarietum. Roślina trująca. Jest to jeden z najbardziej trujących gatunków wilczomleczy. Może powodować oparzenia skóry, pęcherze, owrzodzenia. Mleko kóz, owiec i krów, które najadły się wilczomleczu jest czerwone i może spowodować zatrucia. Liczba chromosomów 2n = 16.

Zastosowanie

W testach klinicznych sok tego gatunku okazał się skuteczny w leczeniu nowotworów skóry – raka podstawnokomórkowego i kolczystokomórkowego. Aktywnym składnikiem jest ingenol, który nie tylko niszczy komórki raka, ale i pobudza aktywność białych krwinek – neutrofilów, co najwyraźniej zmniejsza ryzyko wznowy choroby.

Bibliografia

• Jakub Mowszowicz: Przewodnik do oznaczania krajowych roślin trujących i szkodliwych. Warszawa: PWRiL, 1982. ISBN 83-09-00660-8.
• Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.