Zespoły mieloproliferacyjne (ang. myeloproliferative syndrome, MPS) – grupa chorób charakteryzujących się nadprodukcją jednego lub kilku składników morfotycznych krwi. Nazwa została po raz pierwszy wprowadzona w 1951 roku przez Williama Damesheka.
Choroby mieloproliferacyjne
-
przewlekła białaczka szpikowa u chorych z translokacją
t(9;22) - czerwienica prawdziwa
- nadpłytkowość samoistna
- zespół hipereozynofilowy i przewlekła białaczka eozynofilowa
- mastocytoza
- mielofibroza
- przewlekła białaczka neutrofilowa
- przewlekła białaczka mielomonocytowa
- atypowa postać przewlekłej białaczki szpikowej
Cechy charakterystyczne
- w początkowym okresie choroby liczba wszystkich krwinek może być podwyższona
- zwiększenie liczby granulocytów zasadochłonnych
- zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi
- splenomegalia
- skłonność do włóknienia i stwardnienia szpiku
- mogą powstawać pozaszpikowe ogniska hematopoezy
- możliwy wysiew komórek blastycznych ze szpiku do krwi
- dobra skuteczność interferonu α
- występowanie mutacji V617F genu JAK2 (z różną częstością w różnych zespołach)
Bibliografia
- Gerd Herold: Medycyna wewnętrzna. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2005, s. 94. ISBN 83-200-3322-5.
- Andrzej Szczeklik: Choroby wewnętrzne. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2005, s. 1489-1511. ISBN 83-7430-031-0.
