Zespół Schwartza-Jampela (ang. Schwartz-Jampel syndrome, SJS) – rzadka choroba genetyczna charakteryzująca się miotonią i dysplazją kostną. Przebieg schorzenia może być postępujący. Fenotyp choroby nie jest jednorodny; wyróżniono dwa typy zespołu, obydwa o typie dziedziczenia autosomalnym recesywnym, określane jako typ I i typ II; w obrębie typu I wydzielono typy IA i B, różniące się nasileniem objawów. Najczęstszy typ, IA, charakteryzuje sztywność mięśni, łagodna słabość mięśni (zazwyczaj niepostępująca) i szereg mniej istotnych nieprawidłowości. Typy IB i II znane są także w piśmiennictwie jako zespół Stüve-Wiedemanna.
Zespół został opisany w 1962 roku przez Oscara Schwartza i Roberta Jampela u dwójki rodzeństwa i następnie przez Aberfelda i wsp. w 1965 roku.
Bibliografia
- Ho NC, Sandusky S, Madike V, Francomano CA, Dalakas MC. Clinico-pathogenetic findings and management of chondrodystrophic myotonia (Schwartz-Jampel syndrome): a case report. „BMC Neurol”. 3. 3, 2003. PMID: 12839625.
Linki zewnętrzne
- SCHWARTZ-JAMPEL SYNDROME, TYPE 1; SJS1 w bazie Online Mendelian Inheritance in Man (ang.)
- Stephen A Berman, Eric Dinnerstein: Schwartz-Jampel Syndrome. eMedicine Neurology, 2007. [dostęp 2007-09-22]. (ang.).
