Dietylokarbamazyna

Dietylokarbamazyna

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) N,N-dietylo-4-metylo-1-piperazynokarboksyamid Inne nazwy i oznaczenia farm. łac. diethylcarbamazinum
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C10H21N3O
Masa molowa	199,29 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	90-89-1
PubChem	3052
DrugBank	DB00711
SMILES CCN(CC)C(=O)N1CCN(C)CC1
InChI InChI=1S/C10H21N3O/c1-4-12(5-2)10(14)13-8-6-11(3)7-9-13/h4-9H2,1-3H3 InChIKey RCKMWOKWVGPNJF-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Rozpuszczalność w wodzie 63,7 mg/ml Temperatura topnienia 150–155 °C logP 0,1
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2018-05-29] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki cytrynian dietylokarbamazyny Niebezpieczeństwo Zwroty H H302, H330 Zwroty P P260, P284, P310 NFPA 704 Na podstawie podanego źródła cytrynian dietylokarbamazyny 0 3 0
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	P02CB02
Stosowanie w ciąży	kategoria ? (brak danych)
Farmakokinetyka Okres półtrwania 8 h Wydalanie 100% z moczem
Uwagi terapeutyczne Drogi podawania doustna

Dietylokarbamazyna (łac. diethylcarbamazinum) – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny, pochodna piperazyny, stosowana jako ogólnoustrojowy lek przeciwrobaczy.

Mechanizm działania

Mechanizm działania dietylokarbamazyny nie jest znany, wiadomo jednak, że wpływa na szlak kwasu arachidonowego.

Zastosowanie

• filiarioza spowodowana Wuchereria bancrofti, Brugia malayi, Brugia timori
• loajoza
• ślepota rzeczna (onchocerkoza)

Dietylokarbamazyna znajduje się na wzorcowej liście podstawowych leków Światowej Organizacji Zdrowia (WHO Model Lists of Essential Medicines) (2015).

Dietylokarbamazyna nie jest dopuszczona do obrotu w Polsce (2018).

Działania niepożądane

Bezpośrednim efektem ubocznym leku są nudności, wymioty, ból głowy, senność i brak łaknienia.

Podczas podawania dietylokarbamazyny występują objawy związane z reakcją organizmu na rozpad mikrofilarii, które mogą być ciężkie, aż do encefalopatii i śpiączki, szczególnie przy zakażeniu Loa loa. Wystąpieniom poważnych powikłań można zapobiegać poprzez stopniowe podwyższanie dawki, aż do docelowej i zastosowanie kortykosteroidów.