Мы используем файлы cookie.
Продолжая использовать сайт, вы даете свое согласие на работу с этими файлами.
Mifamurtyd
Другие языки:

Mifamurtyd

Подписчиков: 0, рейтинг: 0
Mifamurtyd
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C59H109N6O19P

Masa molowa

1237,50 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

838853-48-8

PubChem

23725093

Podobne związki
Podobne związki

muramylodipeptyd (MDP)

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC

C02AX15

Mifamurtyd (łac. mifamurtidum) – organiczny związek chemiczny o właściwościach immunostymulujących, stosowany w leczeniu kostniakomięsaka.

Historia

Mifamurtyd został opracowany przez firmę Novartis na początku lat osiemdziesiątych, a następnie licencję na jego wytwarzanie przekazano Jenner Biotherapies. W 2003 roku właścicielem praw do mifamurtydu stała się spółka IDM Pharma, która od tego momentu skupia się na właściwościach przeciwnowotworowych i immunomodulujących leku. Wcześniej Chiron Vaccines (wspólne przedsięwzięcie Novartis i Chiron, rozpoczęte w 1995 roku) prowadziło badania nad mifamurtydem jako adiuwantem szczepionki przeciw wirusowi HIV. Badania jednak przerwano. Mifamurtyd ma status leku sierocego w Stanach Zjednoczonych i Europie.

Mechanizm działania

Struktura muramylodipeptydu

Mifamurtyd jest w pełni syntetycznym analogiem muramylodipeptydu (MDP), który jest najmniejszym naturalnym składnikiem ściany komórkowej prątków (Mycobacterium sp.) oraz innych bakterii Gram+ i Gram-. Posiada on działanie immunostymulujące podobne do MDP, jednak jego okres półtrwania w osoczu jest zdecydowanie dłuższy. Mifamurtyd jest ligandem NOD2 – receptora znajdującego się głównie na powierzchni monocytów, komórek dendrytycznych oraz makrofagów. Stymulacja NOD2 powoduje aktywację makrofagów, co związane jest z produkcją cytokin, takich jak czynnik martwicy nowotworu (TNF-α) i interleukin, w tym IL-1β, IL-6, IL-8, IL-12, oraz cząstek adhezyjnych, m.in. antygenu związanego z czynnością limfocytów 1 (LFA-1) i cząstek adhezji międzykomórkowej 1 (ICAM-1). Aktywowane monocyty niszczą komórki nowotworowe (zarówno allogeniczne, jak i autogeniczne), nie wykazując przy tym działania toksycznego na zdrowe komórki, co udowodniono w badaniach in vitro. Nie wiadomo dokładnie, poprzez jaki mechanizm działania aktywowane przez mifamurtyd monocyty i makrofagi wykazują działanie przeciwnowotworowe.
In vivo mifamurtyd hamuje rozwój nowotworów w modelach zwierzęcych (w tym czerniaka, raka jajnika, okrężnicy, nerek) oraz wpływa na wydłużenie czasu przeżycia bez oznak choroby.

Wskazania

Mifamurtyd stosowany jest u dzieci, młodzieży i dorosłych w leczeniu zaawansowanego, resekcyjnego kostniakomięsaka po usunięciu guza. Lek powinien być stosowany w leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwnowotworowymi.

Farmakokinetyka

Mifamurtyd jest stosowany w postaci liposomalnej, dzięki czemu w ciągu kilku minut od podania znika z krążenia ogólnego, przenikając do tkanek. Największe stężenia mifamurtydu notuje się w wątrobie, śledzionie, nosogardzieli i tarczycy, oraz w mniejszym stopniu w płucach. Liposomalna postać leku jest szybko pochłaniana na drodze fagocytozy przez komórki układu siateczkowo-śródbłonkowego. Okres półtrwania mifamurtydu jest dwufazowy. Faza α trwa około 15, zaś łączny czas połowicznego zaniku wynosi około 18 godzin.

Badania kliniczne

Pierwszym badaniem klinicznym było „Study 08" – nierandomizowane, otwarte, jednoośrodkowe badanie na 33 pacjentach, prowadzone przez MD Anderson Cancer Centre w latach 1988–1992. Badanie obejmowało pacjentów z kostniakomięsakiem, u których po chemioterapii nastąpił nawrót choroby, i miało na celu zbadać skuteczność mifamurtydu w zabobieganiu przerzutom do płuc. Badanie wykazało, że mifamurtyd nieznacznie wydłuża czas do nawrotu choroby.
W badaniach klinicznych „INT-0133” zastosowano mifamurtyd jako leczenie wspomagające chemioterapię z zastosowaniem metotreksatu, cisplatyny i doksorubicyny. Głównym założeniem badania było podawanie mifamurtydu pacjentom „klinicznie czystym”, tzn. bez makroskopowo widocznego guza. Stwierdzono, że takie zastosowanie leku znacznie wydłuża czas do pojawienia się remisji choroby, nawet do 6 lat (wzrost przeżywalności o 28%). To samo działanie mifamurtydu wykazano w badaniach na psach. Wykazano również, że mifamurtyd nie zmniejsza skuteczności stosowanej chemioterapii oraz nie wykazuje żadnych interakcji z lekami przeciwnowotworowymi.

Przeciwwskazania

Czynnik martwicy nowotworu (TNF-α)
Antygen związany z czynnością limfocytów 1 (fragment α wiążący inhibitory)
Struktura cząstki adhezji międzykomórkowej (1ic1)

Ostrzeżenia specjalne

  1. Pacjentom cierpiącym na astmę lub przewlekłą obturacyjną chorobę płuc powinno podawać się leki rozszerzające oskrzela ze względu na możliwość wystąpienia niewydolności oddechowej podczas stosowania mifamurtydu u tych chorych.
  2. Mifamurtyd może wywoływać przejściową neutropenię, szczególnie wtedy, gdy jest stosowany w leczeniu skojarzonym. Należy leczyć każdy epizod gorączki neutropenicznej. Jeżeli utrzymuje się ona dłużej niż 8 godzin po podaniu mifamurtydu, wskazane jest przeprowadzenie badań w kierunku sepsy.
  3. Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania mifamurtydu pacjentom z chorobami autoimmunologicznymi, zapalnymi lub innymi chorobami tkanki łącznej ze względu na możliwość wystąpienia zapalenia osierdzia lub opłucnej.
  4. Mifamurtydu nie należy podawać w tym samym wlewie ze względu na możliwość wystąpienia niezgodności. Leku nie należy podawać w postaci bolusu.
  5. Ze względu na brak szczegółowych badań w zakresie farmakokinetyki mifamurtydu, zaleca się szczególną ostrożność wobec pacjentów cierpiących na zaburzenia pracy wątroby i nerek.
  6. Lek należy przygotować zgodnie z instrukcją dołączoną do opakowania.

Interakcje

Cyklosporyna, inne leki będące inhibitorami kalcyneuryny i NLPZ podawane w dużych dawkach mogą potencjalnie wpływać na makrofagi i zdolność do fagocytozy komórek jednojądrowych, co z kolei może osłabiać działanie mifamurtydu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania tych leków.
Podczas leczenia mifamurtydem nie należy stosować kortykosteroidów.

Działania niepożądane

Do najczęściej występujących objawów ubocznych stosowania mifamurtydu zaliczyć można:

Rzadziej wystąpić mogą:

Preparaty

  • Mepact – IDM Pharma – fiolka 4 mg + filtr zawierający 1-palmitoilo-2-oleoilo-sn-glicero-3-fosfocholinę (POPC) i sól sodową 1,2-dioleoilo-sn-glicero-3-fosfo-L-cholinę (OOPS) do wytworzenia kapsułek liposomalnych
POCP
OOPS


Synteza mifamurtydu

Mifamurtyd może być otrzymywany dwoma metodami. Pierwsza opiera się na estryfikacji N-acetylomuramylo-L-alanylo-D-glutamylo-L-alaniny N-hydroksysukcynoimidem w obecności dicykloheksylokarbodiimidu w środowisku dimetyloacetamidu. Produktem wyjściowym jest ester, który następnie poddaje się kondensacji z O-(1,2-dipalmitoilo-sn-glicero-3-fosforylo)etanoloaminą w obecności trietyloaminy również w środowisku dimetyloacetamidu.

Synteza mifumartydu – metoda pierwsza

Druga metoda różni się od poprzedniej tym, że estryfikacji poddaje się N-acetylomuramylo-L-alanylo-D-glutaminę, której ester z N-hydroksysukcynoimidem kondensuje się z N-alanylo-O-(1,2-dipalmitoilo-sn-glicero-3-fosforylo)etanoloaminą.

Synteza mifamurtydu – metoda druga

Bibliografia

Star of life.svgPrzeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Substancja lecznicza w klasyfikacji anatomiczno-terapeutyczno-chemicznej (ATC)
L03: Leki immunostymulujące
L03A – Cytokiny i immnomodulatory
L03AA – Czynniki stymulujące tworzenie kolonii
L03AB – Interferony
L03AC – Interleukiny
L03AX – Inne leki immunomodulujące

Новое сообщение